Όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι σχολεία στο εξωτερικό, νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά, απογοήτευση και θλίψη…Βλέπω σύγχρονες εγκαταστάσεις, επαρκή εξοπλισμό, υποστηρικτικές δομές και εκπαιδευτικούς που αμείβονται αξιοπρεπώς. Και τότε, η σκέψη μου επιστρέφει στα ελληνικά σχολεία.
Και οι εκπαιδευτικοί; Αμείβονται με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη . Εργάζονται με πάθος και αυταπάρνηση, αλλά συχνά χωρίς την αναγνώριση και την υποστήριξη που τους αξίζει. 
Η παιδεία μας δεν είναι απλώς ένας τομέας του κράτους. Είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, το μέλλον των παιδιών μας, η ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα. Αν δεν επενδύσουμε σε αυτήν, αν δεν στηρίξουμε τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές μας, πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε πρόοδο;
Όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει. Μεχρι τώρα ήλπιζα, αγωνιζόμουν, ονειρευόμουν μια Ελλάδα που θα επενδύει στην παιδεία, που θα στηρίζει τα σχολεία της, που θα δίνει στα παιδιά της τα φτερά να πετάξουν ψηλά. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει ελπίδα γιατί δεν υπάρχει η βούληση να αλλάξει κάτι.
Οι μαθητές δεν είναι πια μαθητές ( το τιμωρητικό σχολείο δεν λύνει το πρόβλημα ούτε τα ευχολογια που διατυπώνονται στις αποσπασματικές επιμορφώσεις) και οι εκπαιδευτικοί έπιασαν πάτο…
Κρίμα για τη χώρα μας που υπήρξε η κροτίδα του πολιτισμού και των επιστημών….
( Φωτό από το σχολείο του Βασλούι στη Ρουμανία. (Δείτε κτίριο και αίθουσες. Δεν μπορείτε να δείτε τις υποστηριχτικες δομές αλλά υπάρχουν)
No comments:
Post a Comment